W uroczystości udział wezmą m.in. minister Starożytności Egiptu, prof. Chaled el-Enani oraz dyrektor Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej (CAŚ) UW - prof. Tomasz Waliszewski - poinformowało CAŚ UW w przesłanym PAP komunikacie.

Świątynia Hatszepsut uważana jest za jedną z najbardziej oryginalnych i malowniczo położonych konstrukcji tego typu w Egipcie. Jest też jedną z głównych atrakcji turystycznych w obrębie nekropolii tebańskiej obok Luksoru. Zbudowano ją w XV wieku p.n.e. u stóp ściany skalnej w Deir el-Bahari ku czci jednej z niewielu kobiet władających Egiptem.

Świątynia Hatszepsut, która częściowo została wykuta w skale, składa się z trzech tarasów połączonych rampami i zwieńczonych portykami. Główne sanktuarium boga Amona-Re, które zostanie udostępnione zwiedzającym, położone jest na najwyższym tarasie, na przedłużeniu głównej osi świątyni wyznaczonej przez rampę wiodącą od pierwszego dziedzińca.

Jak czytamy w komunikacie przesłanym przez CAŚ UW, na główne sanktuarium Amona-Re składa się Sala na Barkę oraz Sala Posągu z trzema kaplicami. Pierwsze z pomieszczeń - miejsce gdzie gościła święta barka Amona - jest najbardziej okazałe z całego kompleksu. Jej ściany zdobią przedstawienia Hatszepsut, Tutmozisa III i Neferure - córki Hatszepsut, składających ofiary przed barką Amona oraz wizerunki zmarłych członków rodziny królowej – Tutmozisa I, Ahmes (rodziców Hatszepsut), Totmesa II i Neferubity (siostry Hatszepsut), witających świętą barkę. Wizerunki członków rodziny królewskiej znajdują się również w sześciu wykutych niszach wzdłuż północnej i południowej ściany.

W kolejnym pomieszczeniu - w Sali Posągu, gdzie znajdował się posąg Amona-Re, w czasach faraonów przeprowadzano najważniejsze rytuały związane z kultem tego boga. Statua była oświetlona światłem słonecznym, dzięki systemowi świetlików umieszczonych ponad nadprożami wejść.

Ostatnim pomieszczeniem, na które składa się kompleks, jest tzw. Sanktuarium Ptolemejskie. Jego obecny kształt pochodzi z okresu panowania Ptolemeusza VIII Euergetesa II (182-116 r. p.n.e.). Jest to jednocześnie najdalej i najgłębiej położone pomieszczenie w świątyni Hatszepsut, które wykuto w ścianie skalnej.

Naukowcy znad Wisły działają w świątyni Hatszepsut od 1961 r., kiedy nestor polskiej archeologii śródziemnomorskiej prof. Kazimierz Michałowski powołał Polsko-Egipską Misję Archeologiczno-Konserwatorską. Od tego czasu archeolodzy, konserwatorzy i architekci związani z CAŚ UW pracują nad dokumentacją i rekonstrukcją świątyni. Obecnie działaniami misji kieruje dr Zbigniew E. Szafrański.

Na przestrzeni lat członkowie misji zabezpieczyli stropy i ściany starożytnej świątyni, zrekonstruowali dekoracje (m.in. dwa z czterech posągów ozyriackich Hatszepsut, reliefy w Sali na Barkę), odczyścili oryginalnie zachowane reliefy, co uwypukliło kolory farb, którymi były pokryte.

Ukoronowaniem prac polskich ekspertów było uroczyste odsłonięcie w 2008 r. na południowej ścianie rampy prowadzącej na górny taras świątyni tablicy upamiętniającej ich trud włożony w odbudowę świętego przybytku Hatszepsut.

W 2015 r. naukowcy udostępnili dla zwiedzających Kompleks Kultu Solarnego - to grupa pomieszczeń usytuowanych w północnej części górnego tarasu świątyni, na którą składają się: Kaplica Słońca Nocnego, Dziedziniec Ołtarza Słonecznego oraz kaplica Anubisa. Jak wyjaśniają badacze, to tam oddawano cześć m.in. Amonowi-Ra. (PAP)

PAP - Nauka w Polsce

szz/ ekr/