Choć ówcześni ludzie nie uprawiali roli i nie posiadali spichlerzy, bardzo często towarzyszyły im myszy.

Naukowcy doszli do tego wniosku, analizując szczątki myszy, odkrywane na terenie dawnych obozowisk zlokalizowanych w okolicy Rowu Jordańskiego na Bliskim Wschodzie. Ludzie mieszkali tam już 15 tys. lat temu.

Aby odróżnić gatunki - myszy dzikich i domowych - naukowcy poddali zęby analizie mikroskopowej.

Z badań zespołu naukowców pod kierunkiem prof. Fiony Marshall z Washington University w St. Louis (USA) wynika, że to łowcy i zbieracze kultury natufijskiej, a nie późniejsi neolityczni rolnicy, byli pierwszymi, którzy prowadzili osiadłe życie. Świadczy o tym towarzystwo gryzoni, które ulegały stopniowemu udomowieniu.

"Po raz pierwszy mamy dowód na to, że już 15 tys. lat temu ludzie żyli w jednym miejscu na tyle długo, by wpływać na lokalne społeczności zwierząt - w tym przypadku na dominującą obecność myszy domowej" - mówi Marshall.

Taką relację z myszami domowymi naukowcy określają jako komensalizm czyli wczesny etap udomowienia. Początkowo gryzonie te uczyły się wyciągania korzyści z interakcji z ludźmi - dodają.

Prawidłowością było to, że gdy ludzie zasiedlali dany obszar na dłużej, znajdujące się w okolicy myszy domowe zaczynały przewyższać liczebnie nad myszami dzikimi. W czasach suszy, braku żywności i momentach, gdy łowcy i zbieracze byli zmuszeni do zmiany miejsca zamieszkania - populacje obu gatunków myszy zrównywały się.

Naukowcy przypuszczają, że myszy domowe rozprzestrzeniły się na teren Europy z Bliskiego Wschodu.

Artykuł na temat myszy w życiu łowców i zbieraczy ukazał się na łamach "Proceedings of the National Academy of Sciences". (PAP)

szz/ zan/