Lubelskie / Neolityczne narzędzie znalezione w dolinie rzeki Wieprz
Fot.: Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków za archiwum WUOZ w Lublinie
Narzędzie określane jako wiórowiec – sztylet, znaleziono w miejscowości Drążgów (woj. lubelskie). Wiórowce są elementem neolitycznej kultury lubelsko-wołyńskiej, datowanej na 4100 – 3650 p.n.e. Ze względu na kunszt wykonania można przypuszczać, że należał do osoby o wysokim statusie społecznym - informuje Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Krzemienny retuszowany wiór (długości ok. 13 cm) przypadkowo odnalazł na terenie miejscowości Drążgów (gm. Ułęż) i przekazał Lubelskiemu Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków, pan Karol Czerwiński. Miejsce odkrycia zabytku usytuowane jest na łagodnym wyniesieniu zlokalizowanym w dolinie rzeki Wieprz.
Przedmioty o takiej formie określane są w literaturze archeologicznej jako wiórowce-sztylety.
"Tak dobrze zachowane wiórowce – w całości, spotykane są przede wszystkim w obiektach grobowych. W związku z tym należy się spodziewać obecności tego typu obiektu w okolicy miejsca jego odkrycia. Ze względu na kunszt wykonania można przypuszczać, że wiórowiec-sztylet stanowił atrybut wysokiego statusu społecznego osoby go noszącej" - podaje Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Przemawia za tym również fakt, że tego typu przedmioty spotykane są tylko przy niektórych pochówkach - czytamy w komunikacie. O pozycji, jaką za życia miał zmarły, może świadczyć np. lokalizacja wiórowców-sztyletów przy pochówku. Umieszczane były one np. przy głowach, na klatkach piersiowych (żebrach) oraz w okolicach bioder.
"Na terenie Polski odkryto do tej pory jedynie kilkanaście grobów z tego typu wyposażeniem. Głównie na terenie wschodniej Lubelszczyzny, między Wieprzem a Bugiem" - opisuje Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków, powołując się na artykuł prof. Anny Zakościelnej z Instytutu Archeologii UMCS na temat wiórowców-sztyletów.
Odnaleziony w miejscowości Drążgów wiórowiec-sztylet wykonano z krzemienia wołyńskiego. Jego wierzchołek uformowany został pazurowato. Natomiast do formowania krawędzi użyto skośnego retuszu rynienkowatego.
"Długie wióry i różne odmiany wiórowców są stałym elementem inwentarzy krzemiennych neolitycznej kultury lubelsko-wołyńskiej (4100 – 3650 BC), z którą należy wiązać również i nasz egzemplarz" - podaje Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Obecnie zabytek znajduje się w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie, gdzie będzie szczegółowo opracowywany, m.in. wykonane zostaną badania traseologiczne, które pozwolą ustalić funkcję przedmiotu na podstawie zachowanych śladów powstałych w trakcie jego użytkowania. Wiórowiec docelowo przekazany zostanie do Muzeum Narodowego w Lublinie. (PAP)
Nauka w Polsce
ekr/ zan/
Przed dodaniem komentarza prosimy o zapoznanie z Regulaminem forum serwisu Nauka w Polsce.
