Broniąc się przed drapieżnikami, pozbawiony muszli lądowy ślimak ślinik rdzawy (Arion fuscus) wytwarza klej tak mocny, że zakleja dziób czy pysk napastnika.

Dwa nowe badania wyjaśniają zaskakujące właściwości kleju i sugerują możliwość jego medycznego wykorzystania – na przykład jako alternatywy dla szwów chirurgicznych.

Obecnie aby zamknąć ranę, chirurg zaszywa ją specjalną nicią albo korzysta z przypominającego zszywacz biurowy staplera. Często jednak powstają blizny, a dodatkowe przekłuwanie skóry sprzyja infekcjom.

Rebecca Falconer i Christopher Gallego-Lazo z Ithaca College zbadali 11 wyjątkowych białek występujących w ślimaczym kleju, a wcześniej wyizolowanych przez innych naukowców z Ithaca. Dzięki technice rekombinacji DNA udało się wytworzyć odpowiednią do badań ilość każdego z tych białek.

Jak wykazały analizy, cząsteczki niektórych z tych białek wiążą się ze sobą lub innymi białkami, tworząc trójwymiarową sieć. Dzięki znajomości mechanizmu działania kleju można by stworzyć jego medyczną, syntetyczną wersję – rozciągliwą, ale mocną i dobrze przywierającą.

Praca Gallego-Lazo dotyczyła właśnie połączenia wytrzymałości z elastycznością i. Jest to możliwe dzięki sztywnym włóknom białkowym, które mogą absorbować energię dzięki ulegającym zerwaniu, ale odtwarzającym się wiązaniom, chroniąc splecioną z nimi odkształcalną sieć węglowodanów. Modyfikując specyficzne wiązania chemiczne w białkowej sieci można by modyfikować wytrzymałość kleju. (PAP)

Autor: Paweł Wernicki

pmw/ zan/