Nowe praktyki pogrzebowe w postaci chowania zmarłych w konstrukcjach megalitycznych, czyli wykonanych z wielkich kamieni, pojawiły się w Europie wraz z rozprzestrzenieniem się rolnictwa z obszaru Bliskiego wschodu. Proces ten rozpoczął się ok. 9 tys. lat p.n.e., a pierwsze grobowce megalityczne na Starym Kontynencie wzdłuż wybrzeża atlantyckiego wzniesiono 4,5 tys. lat p.n.e.

Na potrzeby badań przeanalizowano DNA pochodzące z kości 24 osób złożonych w pięciu stanowiskach archeologicznych z grobowcami megalitycznymi w Irlandii, Szkocji i na Gotlandii (Szwecja). To szczątki osób, które żyły między 3800 a 2600 lat p.n.e.

Międzynarodowa grupa badaczy, kierowana przez naukowców z Uniwersytetu w Uppsali (Szwecja), ustaliła na podstawie analizy DNA, że zmarli składani w jednym grobowcu megalitycznym byli ze sobą blisko spokrewnieni. W niektórych przypadkach udało się prześledzić pokrewieństwo do ponad dziesięciu pokoleń wstecz.

W przebadanych grobowcach w obrębie stanowisk na Wyspach Brytyjskich dominowały szczątki mężczyzn, które posiadały taką sama haplogrupę chromosomu Y (należący do jednej rodziny mężczyźni mają jednakowy chromosom Y), co sugeruje, że były to osoby spokrewnione w linii męskiej.

"Nasze badania dowodzą, że wykorzystanie badań archeogenetycznych może być pomocne nie tylko w prześledzeniu wielkich migracji, ale także daje wgląd w społeczności epoki kamienia i rolę, jaką w nich odgrywały megality" - mówi jeden z autorów publikacji w PNAS, dr Federico Sanchez-Quinto z Uniwersytetu w Uppsali.

DNA pozyskano zarówno z kości, jak i z zębów zmarłych. Genom zmarłych złożonych z megalitach porównano z genomem innych ówczesnych mieszkańców Europy. Z analiz wynika, że ci złożeniu w grobach megalitycznych północnej Europy byli bardziej związani z rolnikami żyjącymi w zachodniej Europie oraz niektórymi na Półwyspie Iberyjskim, a mniej z grupami rolników z Centralnej Europy.(PAP)

autor: Szymon Zdziebłowski

szz/ agt/