Udomowienie jest procesem, w którym zwierzęta tracą pewne cechy na rzecz innych, pożądanych przez człowieka. Dzieje się to często poprzez odpowiednie krzyżowanie osobników.

Jeszcze w XIX w. zaproponowano teorię, że proces udomowienia, a właściwie „samo-udomowienia”, zachodził również w przypadku ludzkiego gatunku, kiedy preferowany był określony zestaw cech, związanych ze zdolnością do kooperacji.

Ludzie, którzy takie cechy posiadali, a przy tym odznaczali się delikatniejszymi, wzbudzającymi zaufanie rysami twarzy, byli preferowani jako partnerzy. Proces „samo-udomowienia” uważa się niekiedy za kluczowy dla rozwoju naszej cywilizacji. W najnowszych badaniach genetycznych postanowiono sprawdzić tę hipotezę.

Naukowcy z Uniwersytetu w Barcelonie (Hiszpania) wzięli pod uwagę m.in. ludzi z tzw. zespołem Williamsa. Jest to rzadka choroba genetyczna, która wiąże się z wieloma dysfunkcjami somatycznymi oraz obniżeniem zdolności intelektualnych i nadwrażliwością na bodźce.

Specyficzną cechą zespołu Williamsa jest nadwrażliwość emocjonalna chorych, co może również przeradzać się w stany lękowe. Osoby z zespołem Williamsa są przyjacielskie, odznaczają się wysokim poziomem empatii oraz intensywnie dążą do kontaktów z innymi. Mają też charakterystyczne rysy twarzy, nazywane niekiedy „elfimi”, emanujące życzliwością.

Naukowcy z Uniwersytetu w Barcelonie, badając profil genetyczny osób z zespołem Williamsa, doszli do wniosku, że u ludzi można wyodrębnić zespół genów odpowiedzialnych zarazem za prospołeczne nastawienie i rysy twarzy, które wzbudzają zaufanie.

Takiej kombinacji genów nie zidentyfikowano w przypadku neandertalczyków – naszych wymarłych krewniaków. Byłoby to pierwsze genetyczne potwierdzenie teorii o „samo-udomowieniu”.

Więcej tutaj.  (PAP)

krx/ ekr/