Marian Marek Drozdowski urodził się 1 lutego 1932 r. w Łasku, miasteczku niedaleko Łodzi. Pochodził z rodziny o patriotycznych tradycjach. Jego ojciec był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej i żołnierzem I Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, a także ochotnikiem w III Powstaniu Śląskim.

W trakcie okupacji niemieckiej rodzina Drozdowskich została wypędzona z domu w Łasku.

Przed podjęciem studiów historycznych (w 1955 r. w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR) Drozdowski studiował na Wydziale Transportu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Szczecinie i był pracownikiem naukowym tej uczelni. Już tam jego zainteresowania skupiły się na działalności gospodarczej Eugeniusza Kwiatkowskiego. Sam z dumą o sobie mówił, że jest nie tylko biografem twórcy Centralnego Okręgu Przemysłowego i portu w Gdyni, ale jego uczniem.

Poświęcił Kwiatkowskiemu obronioną w Instytucie Historii PAN rozprawę doktorską („Polityka gospodarcza rządu polskiego w latach 1936-1939”).

Przez kilka lat pracował Zakładzie Historii Partii (przy KC PZPR), ale naraził się Władysławowi Gomułce, który zarzucił mu idealizowanie PPS-u. Od 1960 r. był związany z Instytutem Historii PAN i zajął się głównie badaniami historii Warszawy. Opracował źródła dotyczące losów ludności cywilnej w Powstaniu Warszawskim oraz bezpośrednio po jego zakończeniu.

W latach siedemdziesiątych został stypendystą Departamentu Stanu USA, Fundacji Kościuszkowskiej i Instytutu Gospodarstwa Społecznego, co zaowocowało opracowaniem przez niego pamiętników polskich emigrantów i publikacjami na temat dziejów USA oraz stosunków polsko-amerykańskich.

W latach 1949-1981 należał do PZPR, co jednak nie ochroniło go przed różnymi atakami za odstępstwo od oficjalnej linii. Np. w 1968 roku został skrytykowany przez "Trybunę Ludu" (organ prasowy KC PZPR) za dyskusję zorganizowaną z okazji 50. rocznicy odzyskania niepodległości.

W 1981 zrezygnował z członkostwa w PZPR i działał w "Solidarności". W stanie wojennym pod pseudonimem publikował w prasie niezależnej.

Po upadku PRL-u przyczynił się do postawienia w Warszawie pomników Stefana Starzyńskiego, Henryka Sienkiewicza oraz Tadeusza Kościuszki.

Był autorem publikacji naukowych poświęconych Ignacemu Janowi Paderewskiemu, Stefanowi Starzyńskiemu oraz Eugeniuszowi Kwiatkowskiemu. Wspólnie z Andrzejem Zahorskim napisał Historię Warszawy, a samodzielnie opracowanie "Alarm dla Warszawy. Obrona cywilna stolicy we wrześniu 1939 r.". Był cały czas aktywny - niedawno nakładem Instytutu im. Wojciecha Korfantego w Katowicach ukazało się jego opracowanie pt. "Górny Śląsk w działaniach i opiniach Wojciecha Korfantego, jego ideowych przyjaciół i politycznych przeciwników". (PAP)

Nauka w Polsce

jkrz/ aszw/