Zespół dokonał analizy 18 gatunków drapieżnych, dwunożnych dinozaurów pod kątem siły nacisku szczęk. Okazało się, że poza tyranozaurem, który wyróżniał się w tym gronie imponującymi dokonaniami, wyniki pozostałych przedstawiły się dużo gorzej.

Czaszka tyranozaura była zoptymalizowana pod względem szybkich, silnych ugryzień i miażdżenia, podobnie jak to się dzieje u krokodyli. W przeciwieństwie do tego, czaszki takich dwunożnych olbrzymów jak spinozaury czy allozaury nie odznaczały się analogicznymi właściwościami. Dinozaury te gryzły znacznie słabiej, ich zęby raczej kroiły i rozrywały mięso.

Naukowcy stworzyli cyfrowe wizualizacje czaszek, posługując się tomografią komputerową.

Badania dowodzą, że w przypadku dużych drapieżnych dinozaurów zewnętrzne podobieństwa mogą być mylące. Wbrew temu, co sugeruje ich podobny wygląd i rozmiary, różniły się one sposobem polowania i zjadania zdobyczy. Oznacza, że w przypadku każdego z tych gatunków kształt czaszek przechodził odmienną drogę ewolucji.

- Mięsożerne dinozaury doszły do swoich olbrzymich rozmiarów, podążając różnymi ścieżkami ewolucji w sensie biomechaniki i zachowań - opisuje członek zespołu, Andrew Rowe z University of Bristol (Wielka Brytania), współautor publikacji (https://dx.doi.org/10.1016/j.cub.2025.06.051).

Jak dodaje, wniosek jest taki, że nie było jakiegoś jednego, „najlepszego” typu czaszki dla olbrzymiego, mięsożernego dinozaura. Różne kształty sprawdzały się znakomicie, każdy na swój sposób. (PAP)

krx/ zan/