Najsilniejszymi motywami do biegania okazały się troska o zdrowie i realizacja osobistych celów. Najsłabiej oceniono znaczenie uznania społecznego i potrzeby przynależności.

„Wyniki pokazują, że dla większości uczestników bieganie to aktywność bardziej osobista niż społeczna” – podkreślają autorzy publikacji.

Badacze odnotowali wyraźne różnice w motywacji u biegaczy różnych płci. Kobiety częściej wskazywały na motywacje zdrowotne i kontrolę masy ciała, mężczyźni – na aspekt rywalizacji. Wykształcenie i miejsce zamieszkania nie miały istotnego wpływu na strukturę motywacji. Z kolei wskaźnik BMI korelował wyłącznie z motywem kontroli wagi – osoby o wyższym BMI częściej deklarowały chęć redukcji masy ciała jako główny powód biegania.

Autorzy podkreślają, że regularne bieganie w przestrzeni miejskiej to nie tylko inwestycja w zdrowie jednostki, ale także element zrównoważonego stylu życia. Aktywność ta ożywia przestrzeń publiczną, promuje mobilność ekologiczną i sprzyja integracji lokalnych społeczności.

Zdaniem naukowców wnioski z badań mogą pomóc w projektowaniu polityk zdrowotnych i miejskich.

„Promocja biegania powinna być zróżnicowana – dla kobiet istotniejsze mogą być aspekty zdrowotne i kontroli wagi, dla mężczyzn element rywalizacji. Ważne jest też tworzenie bezpiecznej infrastruktury: ścieżek biegowych, parków czy zielonych korytarzy w miastach” – wskazują badacze.

Badanie objęło 155 uczestników poznańskiego maratonu i półmaratonu. Zastosowano polską wersję skali MOMS (Motivations of Marathoners Scale), która pozwala ocenić różne aspekty motywacji biegaczy – od zdrowia, przez konkurencję, po potrzeby społeczne. Dane zebrano za pomocą ankiety internetowej, a następnie przeanalizowano statystycznie, uwzględniając płeć, wykształcenie, miejsce zamieszkania i wskaźnik masy ciała (BMI).

Autorami analizy są prof. Mateusz Rozmiarek z Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu oraz dr hab. Mateusz Grajek ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. (PAP)

jms/ bar/