System planetarny oznaczony jako Kepler-47 został odkryty za pomocą pracującego komosie obserwatorium Kepler, należącego do NASA. Teleskop monitorował zmiany jasności gwiazd tego układu, odnotowując bardzo niewielkie spadki blasku, na poziomie ułamka procenta. Powodem osłabiania światła gwiazd okazały się przejścia planet przed nimi (tzw. tranzyty).

Układ Kepler-47 znajduje się prawie 5000 lat świetlnych od nas i na niebie jest widoczny w gwiazdozbiorze Łabędzia. Stanowi go para gwiazd, które okrążają się co 7,5 dnia. Jedna z nich jest podobna do Słońca, a druga jest dużo mniejsza – ma zaledwie jedną masy Słońca i 175 razy słabszy blask.

Taki układ dwóch gwiazd to nic nadzwyczajnego w kosmosie. Jednak tym, co czyni system Kepler-47 niezwykle interesującym, jest odkrycie dwóch planet okrążających obie gwiazdy.

Pierwsza z planet (Kepler-47b) ma trzykrotnie większą średnicę niż Ziemia i okrąża parę gwiazd co 49 dni. Druga – Kepler-47c – jest 4,5 razy większa od naszej planety (odpowiada mniej więcej rozmiarowi Urana w Układzie Słonecznym) i okrąża gwiazdy co 303 dni. Mas planet nie udało się wyznaczyć, ale na podstawie rozmiarów szacowane są na 8 oraz 20 mas Ziemi.

Kepler-47c ma najdłuższy okres orbitalny spośród znanych planet tranzytujących. Co jednak ważniejsze, znajduje się w strefie nadającej się do zamieszkania, czyli obszarze wokół gwiazdy, w którym panują warunki umożliwiające istnienie wody w stanie ciekłym na powierzchni planety.

Odkrycie pokazuje, że planety mogą powstać i przetrwać nawet w niezbyt stabilnych grawitacyjnie środowiskach układów podwójnych gwiazd.

Wyniki badań przedstawiono podczas XXVIII Kongresu Międzynarodowej Unii Astronomicznej w Pekinie oraz ukazały się w czasopiśmie „Science” w wydaniu z 30 sierpnia. Głównym autorem artykułu jest Jerome Orosz z San Diego State University w USA. (PAP)

cza/ agt/