Na początku badań obserwowana grupa studentek miała ćwiczyć na rowerze treningowym tak długo, jak to możliwe (średni czas aktywności wynosił 10 minut). Podczas kolejnej tury ćwiczeń uczestniczkom przekazano informację, że tę samą aktywność fizyczną będzie wykonywała osoba, która znajduje się w innym pomieszczeniu i w pierwszej turze pedałowała o 40 proc. dłużej niż one. Towarzyszkę mogły obserwować na ekranie.

Okazało się, że sama świadomość współpracy z kimś lepszym wystarczyła, by badane wydłużyły swój czas ćwiczeń średnio o 9 minut.

Podczas kolejnego etapu badacze powiedzieli studentkom, że tym razem będą ćwiczyły jednocześnie z wcześniej przedstawioną partnerką, a o wyniku przesądzi czas osoby, która przestanie pedałować pierwsza. Mając świadomość tego, że partnerka wcześniej radziła sobie lepiej, uczestniczki były więc przekonane, że są słabszym ogniwem.

Choć w pierwszej turze ćwiczeń kobiety pedałowały tylko o minutę dłużej niż ich wirtualne partnerki, w kolejnych czas ten wydłużał się, a w ostatniej turze był już o 160 proc. dłuższy niż partnerek oraz o niemal 200 proc. dłuższy niż w grupie kobiet ćwiczących samodzielnie.

Jak zauważa autor badań Brandon Irwin, po pewnym czasie mogła wytworzyć się swego rodzaju więź z partnerką, co bardziej motywowało kobiety (nie chciały jej zawieść).

Z obserwacji wynika jednak, że podobnego efektu nie dają ćwiczenia z osobą, której poziom jest taki sam lub nieporównywalnie wyższy. Optymalna różnica wynosi około 40 proc. - podsumowuje Irwin.(PAP)

koc/ ula/