Tak brzmi konkluzja z najnowszych badań dotyczących mikrostruktury zębów smilodontów, wielkich drapieżnych kotów, które wyginęły 12 tys. lat temu. Wyniki badań opublikowano na łamach "PLoS ONE".

"Popularna teoria na temat wymierania dużych ssaków, tzw. megafauny głosi, że stało się to wskutek zmian klimatu pod koniec ostatniej epoki lodowcowej lub za sprawą działalności człowieka – albo nałożenia się obydwu" – wyjaśnia kierująca badaniami Larisa DeSantis z Vanderbilt University w USA. Na całym świecie zaczęły wtedy wymierać duże ssaki, takie jak mamuty, niedźwiedzie jaskiniowe czy leniwce olbrzymie.

W przypadku dużych kotów, byłoby im niezwykle trudno upolować zwierzynę, tym bardziej, że musiałyby konkurować z ludźmi. "Wiemy, że gdy zaczyna brakować pożywienia, drapieżniki zjadają więcej z upolowanego zwierzęcia. Jeżeli jednak tracą więcej czasu na gryzienie kości, powinno to być widoczne na ich zębach" – dodaje.

Naukowcy postanowili więc porównać mikrostruktury zębów Panthera atrox i Smilodon fatalis z zębami obecnie żyjących gepardów. Użyto do tego celu mikroskopu konfokalnego, który daje obraz o większym kontraście. Naukowcy stworzyli trójwymiarowe obrazy zębów.

Gryzienie mięsa zostawia na zębach specyficzne zadrapania. Są one płytsze od śladów gryzienia kości. Gepardy żywią się głównie mięsem, można zatem zadrapania na ich zębach traktować jako punkt odniesienia.

Okazało się, że ślady na zębach prehistorycznych kotów są podobne do tych u gepardów, a więc żywiły się one głównie mięsem i nie musiały zjadać kości. Oznacza to prawdopodobnie, że głód nie był przyczyną ich wymarcia.(PAP)

krx/ mrt/