Naukowcy z Duke University w Durham (Północna Karolina, USA) poinformowali o tym w środę na Światowym Kongresie nt. Nowotworów Układu Pokarmowego, który w dniach 1-4 lipca odbywa się w Barcelonie.

„Przeciwnie do naszych przewidywań, pacjenci z przerzutowym rakiem jelita grubego, którzy mieli najniższy wskaźnik masy ciała, nawet mieszczący się w normie, żyli najkrócej” – komentuje główny autor pracy dr Yousuf Zafar.

Wskaźnik macy ciała (BMI) jest używany do oceny ryzyka nadwagi, otyłości lub niedowagi. Wylicza się go dzieląc masę ciała podaną w kilogramach przez wzrost w metrach podniesiony do kwadratu. BMI poniżej 18,5 kg/m2 oznacza niedowagę, między 18,5 a 24,9 kg/m2 - wagę prawidłową, od 25 do 29,9 kg/m2 to nadwaga, a od 30 zaczyna się już otyłość (różne stopnie, zależnie od wysokości wskaźnika).

Badaniem objęto ponad 6 tys. pacjentów z zaawansowanym rakiem jelita grubego, którzy wzięli udział w czterech różnych badaniach klinicznych, mających ocenić skuteczność nowej metody leczenia. Wszystkim podawano lek o nazwie bewacyzumab, który hamuje wzrost nowych naczyń krwionośnych odżywiających guza, oraz standardową chemioterapię.

Pacjenci z najniższym BMI, ale mieszczącym się w granicach normy - tj. od 20 do 24,9 kg/m2, żyli średnio 21,1 miesiąca od rozpoczęcia leczenia. Chorzy, których BMI wynosiło od 25 do 29,9 kg/m2 czyli mający nadwagę, żyli średnio 23,5 miesiąca, natomiast pacjenci otyli – z BMI od 30 do 34,9 kg/m2 przeżywali 24 miesiące. Średnia długość życia chorych z dużą otyłością – BMI powyżej 35 kg/m2 – wyniosła 23,7 miesiąca.

Te wyniki zaskoczyły naukowców, którzy spodziewali się, że u otyłych pacjentów z zaawansowanym rakiem jelita grubego terapia będzie dawała gorsze efekty, zważywszy na to, że są oni bardziej narażeni na rozwój tego nowotworu i jego nawroty. Często mają też wiele dodatkowych schorzeń, które mogą pogarszać efekty leczenia.

Jak komentuje dr Zafar, wyniki te nie dowodzą wcale, iż nadwaga lub otyłość w jakikolwiek sposób chronią pacjentów poddawanych leczeniu z powodu choroby nowotworowej. Może być jednak tak, że jakieś czynniki biologiczne zwiększają ryzyko zgonu u pacjentów z niską masą ciała, tłumaczy ekspert.

„Może istnieć zależność między niskim wskaźnikiem masy ciała i tego jak wiele terapii pacjent może znieść. Podejrzewam, że ci uczestnicy naszego badania, którzy ważyli najmniej, otrzymali mniej kolejnych terapii, albo byli zbyt chorzy, by je znosić” – podsumowuje dr Zafar. (PAP)

jjj/ krf