C/2014 UN271 (Bernardinelli-Bernstein) to największa kiedykolwiek zaobserwowana kometa spośród pochodzących prawdopodobnie z Obłoku Oorta. Jest też drugą najdalszą kometą aktywną.

Do zbadania tego gościa z dalekich krańców Układu Słonecznego zastosowano sieć radioteleskopów Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), która znajduje się w Chile. Za jej użytkowanie odpowiada Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO), które dodatkowo reprezentuje kraje europejskie (w tym Polskę) w projekcie ALMA. Z kolei NRAO reprezentuje w nim Amerykę Północną.

Kometę zaobserwowano, gdy była dalej niż w połowie dystansu do Neptuna, 16,6 jednostki astronomicznej (odległości Ziemia-Słońce).

Kometa C/2014 UN271 (Bernardinelli-Bernstein) jest olbrzymia. Mierzy 140 km, a to ponad 10 razy więcej niż rozmiary większości znanych komet.

Jak dotąd, na podstawie wcześniejszych obserwacji ALMA, znano rozmiar jądra komety, ale niewiele wiedziano o zachowaniu tego obiektu. Najnowsze obserwacje pokazały istnienie skomplikowanych dżetów tlenku węgla w stanie gazowym, które wybiegają z jądra komety. Dżety te ulegają ewolucji.

Gdy kometa będzie zbliżać się do Słońca, naukowcy spodziewają się, że ulatniać będzie się więcej zamrożonych gazów, co pozwoli na lepsze poznanie pierwotnej budowy komety, a tym samym dostarczy wskazówek odnośnie początkowych etapów istnienia Układu Słonecznego.

Obłok Oorta to hipotetyczny rezerwuar komet. Według hipotezy Jana Oorta z 1950 roku, to z tego obłoku do wewnętrznego Układu Słonecznego trafiają komety długookresowe. Obłok Oorta może być bardzo rozległy, zaczynać się kilkaset lub kilka tysięcy razy dalej niż dystans Ziemi od Słońca, a kończyć półtora, albo nawet trzy lata świetlne od Słońca.

Wyniki obserwacji opisano w artykule, który ukazał się w "The Astrophyscal Journal Letters". Pierwszym autorem pracy jest Nathan Roth z American University oraz NASA Goddard Space Flight Center. (PAP)

cza/ zan/