Dzięki porównaniu mięśni geparda z mięśniami kota i psa zespół odkrył, że wyjątkowa siła napędu wielkiego kota pochodzi z jego mięśni znajdujących się w tylnych kończynach. Różne rodzaje włókien mięśniowych są dostosowane do różnych działań - wyjaśnia dr Naomi Wada, profesor z Yamaguchi University w Japonii.

U zwierząt występują różne włókna mięśniowe, włókna typu I są źródłem mało wydajnej mocy, ale są odporne na zmęczenie, więc są wykorzystywane do utrzymania postawy i powolnego chodu. Włókna typu IIa najlepiej sprawdzają się przy szybkim chodzeniu i kłusie, podczas gdy typ IIx jest źródłem wydajnej mocy i kluczem do szybkiego biegu lub galopu zwierząt.

Dzięki odwzorowaniu rozkładu włókien w poprzek mięśni, naukowcy byli w stanie przyjrzeć się imponującej technice sprintu geparda.

"W kończynie przedniej znajduje się najwięcej mięśni z włóknami typu I, a w kończynach tylnych wiele włókien typu IIx. Funkcjonalna różnica pomiędzy przednią a tylną kończyną jest niezwykła u gepardów” – mówi dr Wada.

Wyniki zespołu sugerują, że siła pochodzi z tylnych kończyn geparda, które działają podobnie jak tylny napędu samochodu - dodaje naukowiec.

Jednak większość samochodów o napędzie na tylne koła nie może osiągnąć tak imponującego przyspieszenia, jak gepard, który w niecałe trzy sekundy jest w stanie osiągnąć 60 mil/h (niemal 97 km/h).

Poprzednie badania wykazały, że to 7-metrowa długość kroków tego drapieżnika jest kluczem do jego umiejętność. Dzięki długim i gibkim kończynom pędzący gepard spędza połowę czasu swojego sprintu w powietrzu. Aby zmaksymalizować efekt, zgina w łuk swój kręgosłup, a dzięki badaniom dr Wady i jej kolegów okazało się, że włókna mięśniowe wspomagają tę technikę. (PAP)

bep/ agt/