W końcu plejstocenu i w holocenie (czyli w okresie rozpoczynającym się mniej więcej w końcu epoki lodowcowej - do czasów osadnictwa ludzi i rozwoju rolnictwa) - ślimaki były w środowisku powszechne. Wciąż jednak nie wiadomo, kiedy i jak trafiły do naszej diety.

Nowych informacji na ten temat dostarcza odkrycie z hiszpańskiego stanowiska pradziejowego w Cova de la Barriada (na wschodzie Płw. Iberyjskiego). Naukowcy znaleźli tam szczątki ślimaczych muszli sprzed ok. 30 tys. lat.

Aby ustalić, czy obecność muszli mogła oznaczać konsumpcję ślimaków przez dawnych mieszkańców Hiszpanii, Javier Fernandez-Lopez de Pablo z Institut Catala de Paleoecologia Humana i Evolucio Social oraz jego współpracownicy sprawdzali, czy trafiające tam ślimaki były poddawane jakiejś selekcji. Szukali też śladów konsumpcji i analizowali sposób nagromadzenia skorup. Analizowali też proces ich rozkładu i fosylizacji, a także wiek zwierząt w momencie śmierci (służy temu pomiar skorupy).

W trzech miejscach naukowcy natrafili na skupiska kompletnych muszli pochodzących od ślimaków z dużych, lądowych gatunków. Większość mięczaków była dorosła (miała co najmniej 55 tygodni).

Warstwy, w których zachowały się muszle, datowane są na ok. 30 tys. lat. Szczątki mięczaków były rozproszone w pobliżu prehistorycznej "kuchni". Były tam również kamienne narzędzia i szczątki innych zwierząt (koziorożców, koni, jeleni i turów). Mięso zwierząt pieczono prawdopodobnie z wykorzystaniem drewna i żywicy z sosny i jałowca.

Z dotychczasowych badań wynika, że na terenie dzisiejszego Maroka, Francji, Włoch i na Bałkanach ludzie odkryli kulinarne zalety lądowych ślimaków dopiero jakieś 10 tys. lat później. Hiszpańskie muszle są więc najstarszymi takimi pozostałościami po paleolitycznych ucztach na terenie Europy. (PAP)

zan/ mrt/